Door Curtis E. Hinkle

Vertaling en herbewerking door Tiresias, naar aanleiding van de Intersex Solidarity Day, 8 november 2008

Vandaag, 8 november, is het de ’Intersex Solidarity Day’, de verjaardag van de negentiende eeuwse intersekse persoon Herculine Barbin. Een goede dag om een lans te breken voor diegenen onder ons die geboren worden met geslachtsorganen die niet sluitend als mannelijk of vrouwelijk kunnen worden geklasseerd. The American Journal of Human Biology berekende deze groep mensen in 2000 mogelijk tot 2% van alle geboortes, waarvan tot 0,2% zouden worden ’gecorrigeerd’ naar cosmetisch eenduidig man of vrouw. [1] Omgerekend naar 21 miljoen Vlamingen en Nederlanders zijn dit tot 420000 mensen en 42000 operaties.

Hierbij wil ik extra aandacht geven voor intersekse personen die hierin ook niet automatisch een ziektebeeld zien. Aan het woord is Curtis E. Hinkle, internationaal voorvechter voor de rechten van intersekse personen om zowel hun geslacht als hun genderidentiteit zelf te bepalen.

Sommigen onder ons die interseks zijn geboren, wensen ook onze ’intergender’-identiteit te bevestigen. Hiervoor worden wij niet enkel door de samenleving gemarginaliseerd, maar ook door onze eigen gemeenschap. Het is tijd dat we onze rechtmatige plaats innemen en onze stem verheffen over het belang van onze aanwezigheid. We moeten opkomen tegen het wissen van ons bestaan en onze identiteit, zowel binnen de intersekse-gemeenschap als daarbuiten. Onze aanvaarding als volwaardige mensen is cruciaal om de vaak brutale onderdrukking te stoppen die vele mensen ondergaan die niet eenduidig als mannelijk of vrouwelijk kunnen worden geklasseerd - dus niet enkel de intersekse-gemeenschap.

Vele intersekse-activisten verwerpen diegenen onder ons die zich ook gevoelsmatig een mengeling van man en vrouw voelen - intergender dus - op basis van de veronderstelling dat we slechts een minderheid zijn. Maar hoe weten zij dat dit zo is ? Enkel kijken naar de eigen kleine cirkel van intersekse vrienden en van daar uit extrapoleren is zeer misleidend. Er zijn heel wat intersekse-personen die zich ook als intergender identificeren. Maar wat als we effectief een minderheid zouden zijn ? Is dat een reden om ons en onze eisen te discrediteren ? Als dat zo is, dan geeft dat een perfecte aanleiding om alle intersekse personen te verwerpen, omdat ook wij volgens experts slechts een minderheid zijn. Zogeheten ’specialisten’ hebben intersekse conditie zodanig beperkt gedefinieerd dat we dreigen te verdwijnen - en daarbij ook alle ambiguïteit die niet beantwoordt aan het heersende geloof dat er enkel mannen en vrouwen bestaan en niks daartussen. Dit is dan ook de enige reden waarom zelfs intersekse-activisten ’intergender’-gevoelens discrediteren. Ze voelen zich even oncomfortabel over gender-ambiguïteit als de samenleving zich voelt over sekse-ambiguïteit.

Niemand heeft een probleem met de idee dat de meeste mensen met een vrouwelijk geslacht, ook een vrouwelijke genderidentiteit hebben. Is het dan geen rationele veronderstelling dat de nodige mensen die met een interseks geslacht zijn geboren, ook een intergender identiteit beleven ? Moet ik met medisch bewijs aandraven om dit te bewijzen ? Dat is absurd. Ik zou nooit aan een vrouw of een man vragen om medisch bewijs voor te leggen dat ze zich effectief vrouw of man voelen. Man, vrouw en interseks zijn geen gesloten systemen. Er is geen enkele manier om qua gevoelens aan te tonen waar de ene categorie eindigt en de andere begint. Waarom mag ik het niet aan het individu overlaten om me te vertellen wie of wat ze zijn en hoe ze zich voelen ? Ik denk dat ze dit hoogstwaarschijnlijk accurater kunnen omschrijven dan eender welke externe ’expert’ die intersekse conditie enkel ziet als een zeldzaam - en dus verwaarloosbaar - ziektebeeld dat dringend chirurgisch moet worden aangepast om ’normaal te kunnen functioneren’.

Als wij als intersekse personen ooit onze gemeenschap en onze zichtbaarheid wensen te versterken, is de mogelijkheid om ook intergender te zijn, essentieel. Er is namelijk geen manier om sociaal te bestaan zonder een gender, een voor onszelf en anderen leesbare geslachtsidentiteit. Gender gaat over hoe we onszelf zien in relatie met anderen binnen een sociale context. In andere woorden : het is het fundament van waar we behoren, gebaseerd op onze kerngevoelens en identiteiten. Intergender minimaliseren is het meest effectieve mechanisme om ook intersekse conditie uit te gommen. Het vereeuwigt de blindheid en de intolerantie die aan de basis ligt van de algemene genetische mutilatie op interseke baby’s, zonder dat deze daar zelf al iets over kunnen zeggen...

Zou het niet gezonder zijn voor de samenleving om te trachten om te gaan met de effectieve variatie binnen de mensheid, in plaats van door te gaan met het stemmen van wetten, het maken van medische beslissingen zonder toestemming van de persoon zelf, en andere aanrandingen op onze privélevens, om normen op te leggen die de meeste mensen nooit zullen kunnen bereiken - ook niet ’gewone’ mensen ? Ik denk het wel, en ik denk ook dat de deconstructie van ons binaire idee over geslacht ook de vaak onbereikbare verwachtingen over een verplicht binair gender in vraag zou stellen.

Een belangrijke bijdrage voor intersekse personen is de eis van mensen die zich als een mengeling van man en vrouw aanvoelen om gezien te worden als volwaardige individuen, in plaats van vreemde, pathologische uitzonderingen. Wat intergender en intersekse gemeen heeft, is dat geen van beide tegenwoordig legaal mag bestaan. Om volgens de wet te bestaan, moet je namelijk geklasseerd worden als OF man OF vrouw. Als we luisteren naar de stemmen van intergender individuen, zien we hoeveel psychologisch en emotioneel in een binair systeem geperst worden, gemeen heeft met lichamelijk te worden aangepast aan datzelfde systeem. Wij intersekse personen moeten beginnen begrijpen dat we een substantieel deel van de mensheid uitmaken, en dat we daarin veel gemeenschappelijke grond delen met intergender personen. Wederzijdse solidariteit kan helpen om heel wat stigma te overwinnen.